Vesvese Sözlüğü 71- İlim Yolunda Olmak

Peygamberimiz(sav) 40 yaşında iken M.610 yılında, Ramazan ayının 27. gecesine (ulemanın çoğunluğunun görüşüne göre) denk gelen, bin aydan hayırlı olan Kadir gecesinde, Mekke’de, Nur Dağındaki Hira mağarasında kendi iç dünyasına çekilmiş, tefekkür ediyordu. Büyük bir uyanışın zamanı gelmişti. Cebrail(as) semadan Peygamberimizin(sav) yanına geldi ve : “İkra! (Oku)” dedi.

Peygamber Efendimiz(sav):

_ Ben okuma bilmem, dedi. Bunun üzerine Cebrail (as) , takati kesilene kadar Efendimizi(sav) sıktı. Sonra yine:

_ Oku! dedi. Efendimiz(sav) yine :

_  Ben okuma bilmem, dedi. Cebrail (as) yine takati kesilinceye kadar Efendimizi(sav) sıktı. Tekrar:

_ Oku! dedi. Peygamberimiz (sav) bu defa:

_ Ne okuyayım, dedi.

Bunun üzerine Cebrail (as) ilk vahy-i ilahiyi şöyle iletti: “Yaratan Rabbinin adıyla oku! O, insanı bir kan pıhtısından yarattı. Oku, Rabbin nihayetsiz kerem sahibidir. O, kalemle yazmayı öğretti. İnsana bilmediği şeyleri öğretti.”(Alak 1-5)

Bu ilk inen ayetler okumamız, ilim öğrenmemiz gerektiği üzerinde duruyor.

Cebrail(as), ilk vahyi getirdiğinde “Oku!” emrini üç kere tekrarlaması dikkat çekicidir. Bizler herhangi birine bir şey sorduğumuzda “Bilmiyorum.” derse ikinci defa aynı soruyu sormayız. Çünkü kişinin o sorunun cevabını bilmiyor olarak kabul ederiz. İkinci defa soracaksak farklı bir soru yöneltiriz. O zaman, Cebrail (as) ile Efendimiz(sav) arasında geçen bu hadisede Cebrail(as)’ın üç kere tekrarladığı “Oku” emri başka konulara dikkat çekiyor olabilir.

Birinci “Oku” ifadesi Allah’ı bil, yaratıcıyı ve O’nu bütün sıfatlarıyla oku, bil şeklinde düşünebiliriz.

Peygamberimiz(sav), “Ben okuma bilmem.” deyince Cebrail (as), ikinci “Oku!” emrinde ise “O zaman kainatı oku, kainatın nasıl bir düzen içinde yaratıldığını oku, ayı ve güneşi oku. Kendini oku, kendini bil. Sen kimsin? Nasıl bir kulsun onu oku!” diyerek ilk vahyin emirlerini bildirmiştir.

Kişinin okuması yakından uzağa doğru olan bir süreçtir. Dolayısıyla ilk okuma; kişinin kendini okuması şeklinde olmalıdır. Kendini okuyan kişi artık kendini bilen kişidir. Kendini bilen kişi ikinci aşamada kainata yönelir. Kainatın yaratılışındaki hikmetleri tefekkür eder. Ve bütün bu okumalar  Yaradan Rabbinin adıyla olmalıdır. Kainatı okuyup bilen birinin ulaşacağı diğer nokta da Rabbini tanıma ve bilme noktasıdır.

Demek ki, bizlerin okuması da bu sırayla olacak. Katman katman olan şu dünyada yaşayan katman katman insanlar olarak ilmin ilk basamağından başlayarak ilmi öğreneceğiz. İlmin ilk sırasında kendini okumak var.

İnsan, kendini okuyabilirse hayatın anlamına ulaşabilir. Kendini okumaya gayret eden kişi, takıntılarını, becerilerini, inançlarını, içinde barındırdığı potansiyel enerjisini bilir. Zayıf yönlerini aşmaya çalışırken güçlü yönlerini geliştirir. Kendini tanıma yolunda olan insan artık iç alemine doğru yolculuğa başlar. Kendi özüne ulaşarak hayatı her yönüyle keşfeden insan, dingin bir hayat yaşamaya başlar ve yaşamı güzelleşir. Kendi içini kontrol edebilen, olumlu- olumsuz tüm duygularını çözebilen insan tüm kabiliyetlerini de keşfedebilir. Önce kendimizi yazacağız sonra kendimizi okuyacağız. İnsana en çok vesvese kendi ilmini yaparken gelir. Kendi içinde özüne ulaşmaya çalışırken şeytan fısıldar: “Sen iyisin, hatta en iyisi sensin, sen mükemmelsin, diğerleri senin gibi değil. Sen hep doğru olanı yapıyorsun ama diğerleri hep eksik ve yanlış. Boş ver, uğraşma.” diyerek kendine olan yolculuğunda seni hiç yalnız bırakmayacak. Çünkü sen öğrendikçe ondan uzaklaşacaksın ve onu susturacaksın.

“Kendini bilen Rabbini bilir.”

Kendini okumak, varlığının amacını idrak etmektir. Yaşam amacını bulmak da başarının ve mutluluğun temelidir.  Özüne  ulaştığında Rabbini gerçek manada bilmeye, tanımaya başlayacaksın.

Kendinden sonra kainatı keşfe başlar insan. Allah’ın (c.c) kainatı nasıl bir düzen içinde yarattığını, bu kusursuz düzeni insanların hizmetine nasıl sunduğunu şükürler içinde idrak eder. Ayı, güneşi, yıldızları da okuyacağız. Sonra ne kadar “değerli” varlıklar olduğumuzu anlayacağız. Kainat sanatına bakarken gerçek sanatkarın kim olduğunu öğreneceğiz.  Sonra bize sunulan nimetlere şükredecek, günahlarımız için de tövbe edeceğiz. İşte! Bütün bunları yapmamızı istemeyen şeytan hemen bize yanaşacak: ”Boşver, yaşa istediğin gibi. Bir daha mı geleceksin dünyaya? “ diye bizi yine yolumuzdan saptırmaya çalışacak. Onun verdiği vesveseye inanırsak ne kendimizi okuyabiliriz ne de kainatın yaratılış sebebini biliriz.

Kendimizi, kainatı ve Allah’ın(c.c) varlığını, Cebrail (as)’ın bildirdiği üzere yine, “Yaradan Rabbimizin adıyla” okuyacağız. Alimler der ki: “ Allah’ı(c.c) bilmek için önce hiçlik mertebesinde olmamız gerekir. Hiçliğe ulaşan kişiye Rabbimiz, ilahi esrarın kapılarını açar. Ve ilahi akıştan Rabbimizin izin verdiği kadarını öğreniriz.”

Şeytan en korktuğu mertebedir, kişinin Yaratıcısını bildiği , O’nun adıyla yine O’nu okumaya başladığı mertebe.  İnsan, O’nun varlığına ve birliğine inandığı zaman şeytan kahrolur. Son oklarını fırlatır kişinin kalbine;” Dünya büyük bir patlamayla tesadüfen oluştu. İnsanlar tesadüfen dünyada var oldu. Allah diye bir yaratıcı yok (haşa!) diye kişiyi imanından etmeye çalışır. Ama Allah’ın izniyle başaramaz.

Bu dünyada, hiçleşerek Allah’ı (c.c) bilirseniz kul olarak ölürsünüz.

Öldükten sonra Allah’ı (c.c) tanırsanız orada hiçleşirsiniz.. Ne acı bir kaybediştir bu...

Rabbim, hepimize, tüm inananlara, her iki cihan saadeti nasip etsin. Diğer alemde kaybetmekten ve orada hiçleşmekten bizi muhafaza etsin.

YAZAR: RAHİME CANSIZ

Yazar'ın diğer yazılarına ulaşmak için

https://nefes21.com/profil/rahime-cansiz

Yazar'ın sosyal medya hesabı

https://instagram.com/rahime.cansz?igshid=9nj9d0xyz64q