CANIM PEYGAMBERİM

Ben senin kardeşlerindenim.
Çünkü tanımadan sevdim seni.
Benim gibi çok kardeşin var.
Belki arzu ettiğin kadar çok değilizdir.
Ama Sen’i çok seversek belki bu açığı kapatırız.
Üzülme sakın olur mu?
Canım peygamberim!
Çok kitabi bilgilerle tanıdım,
O yüzden saygıyla da çok yukarılara yerleştirmişim seni.
Bu da aramızda mesafe oluşturdu istemeden.
Zamanla karşıma öyle güzel insanlar çıktı ki!
Seni bambaşka şekilde anlattılar bana.
O zaman seni insan olarak da sevmeye başladım.
Benim gibi korkularının olduğunu da öğrenince
Kendimi Sana çok yakın hissettim.
Mesela ilk vahiy geldiğinde
Senin nasıl da korkmuş olabileceğini hiç düşünmemiştim.
Evine koşa koşa gidip sevgili eşine “Üzerimi örtün.” diyerek,
Korkuyla aynı bizler gibi örtünün altına gizlendiğini,
Senin de korkabileceğini, duygularının olabileceğini düşünmemiştim.
Kim bilir neler hissettin?
Sonra bir gün çölde deve ile yolculuk yaparken,
Vahiy geldiğinde vahyin ağırlığından,
Devenin yere çöktüğünü,
Vahiy bitene kadar ayağa kalkacak gücü bulamadığını öğrendim.
Tamam Rabbim Senin yüreğini güçlü yaratmıştır muhakkak.
Ama Senin o yüreğinin kim bilir nasıl zorlandığını,
Hissettiklerini hiç düşünmemiştim açıkçası.
Ey Kuran yüreğinden süzülerek gelenim!
Ey Aşkımın Aşkı!
Vahiylere ara verildiğinde,

Endişelendin.
Bekledin.
Belki unutuldun sandın değil mi?
Benim gibi.
Haddimi aşıyorsam beni affet ne olur!
Sevgimdendir söylediklerim.
Rabbim bizi hiç unutmadı ve darılmadı da değil mi?
Ne Seni ne beni ne de tüm yarattıklarını.
Unutmadı ki kesintisiz nimetlerini bahşetti bize Kalbimin Işığı.
Biz O’nu unuttuk pek çok kez,
Ama O bizi hiç unutmadı.
Ne çok sevdi bizi değil mi?
Görmesini bilene…

Ey yüreğini sevdiğim!
İnsanoğlu şikayetçidir.
Ben de öyleyim.
Dilimle ve kalbimle çok şikayetlerde bulundum yıllarca.
Senin yaşadıkların yanında,
Bizim yaşadıklarımız nedir ki?
Sana vahiy gelip evine doğru yürürken,
İlk müslüman olarak,
Koskoca dünyaya karşı tek başına yürüyordun o yolu.
Kim bilir neler hissettin?
Nasıl yapacağım diye düşündün mü?
Kim bana inanır ki diye düşündün mü?
Korktun mu?
Güçsüz hissettin mi kendini?
Bazen bizim hissettiğimiz gibi.
Ama O’nun sevgisinle çıktığın bu yolculukta,
Yaşarken ve öldükten sonra da,

Pek çok insan gönülden sevdi Seni.
O’nun sevgisinle sevdik Sevdiğini.

Velhasıl sana yapılanları,
Hayatını,
Uğradığın haksızlıkları,
Topraklarını terk etmek zorunda kalışını,
Düşününce utanıyorum şikayet etmeye.
Yakışmaz zaten Seni sevenlere şikayet.
İnsanlığını,
Nezaketini,
Naifliğini,
Tevazunu,
Hep bizi düşündüğünü öğrenince,
Daha çok sevdim seni.
Ey yaşamış Kuranım!
Yüreğinden öperim seni.
Senin ahlakınla ahlaklanmak borcumdur Sana.
Hakkını bana helal et olur mu?

Ey Sevdiğimin Sevdiği!
Ey en güzel gönüllüm!
Teşekkür ederim her şey için.
Ey görmeden sevdiğim!
Seni seviyorum.
ELİF YERSEL

NOT: Peygamberimi bana kimse onun gibi anlatmamıştı. Bu yazımı yazmama vesile olan sevgili hocam Ferhat Atik'tir. Onunla da tanışmama vesile olan Bülent Gardiyanoğlu hocamdır. Hocalarıma hediyemdir bu yazım. Allah onlardan ve tüm Nefes21 ailesinden razı olsun. Amin.