Fıtratımı Arıyorum

Fıtratımı Arıyorum

Doğdum, bebekken çocuk oldum, derken genç ve ardından olgun bir yaşa geldim. Rüzgarda savrulan, bir yaprak gibi, savruldum durdum, sağıma baktım, soluma baktım,  ben nerdeyim? Ben kimim? Arıyorum kendimi, arıyorum savrulan enkaz-ı beşer olan kendimi arıyorum. 

Bilmem, bulabilir miyim ki bu hayat karmaşasında? Her seferinde Kendimi değil de karşıdakini yaşarken eşimi, çocuğumu, annemi, babamı ve hatta zaman zaman arkadaşımı komşumu yaşarken, kendimi bulabilir miyim? 

Yıllar yılı kovalarken, sanki ilahi bir ses dur, dedi bana, dur ve kendini bul, bak kendine, nasıl yaratıldın? Ne için varsın? Önce kendimi mi bulmalı, anlamalı ve tanımalıydım yoksa, yoksa karşımdakilerini mi? 

Anladım  ki, meğer işin sırrı, kendini tanımak, kendini çözmekmiş anladım, anladım geç olsa da bütün mesele, fıtrat arayışıymış ne kadar fıtrattan uzaklaşırsa meğer o kadar yara alıyormuş insan. 

Yaradan demiyor muydu "Fi ahseni takvim"  "Biz insanı en güzel biçimde yarattık."

İşte bakın, bizi her türlü ama her türlü, en güzel biçimde yaratmıştır yaradan, tıpkı söylediği gibi. 

Bizler fıtrattan ne kadar uzaklaşırsa o kadar yara aldık. Yaradan dedi ki:

Doğru sözlü ol

Biz, olmadık ve uzaklaştık fıtrattan, sonra… 
Dürüst ol

Biz yine,dinlemedik ve biraz daha uzaklaştık fıtrattan, derken… 

Annene  babana öf bile deme dedi. 

Biz, öf ne  ki, sana ne, sen karışma dedik ve daha da uzaklaştık fıtratımızdan, böyle böyle derken, en güzel şekilde yaratılmış olan sistemimizden uzaklaştıkça uzaklaştık bozdukça  bozduk ve yabancılaştık sonra da aramaya başladık fıtratımızı. 

Üzülmeyelim, hala yaşam devam ediyorsa, şansımız var demektir vaktimiz varsa, başlayalım bir bir çıkaralım aradan bizi yaralayan, fıtratımızdan uzaklaştırdıkça uzaklaştıranları temizleyelim temizleyelim ve fıtratla, buluşmanın huzurunu, lezzetini ve keyfini yaşayalım. 

Gülhan Aydın